dr Zdzisław Sićko
Krajowy Ośrodek Medycyny Hiperbarycznej ACMMiT

Historia medycyny hiperbarycznej niewątpliwie wiąże się z rozwojem nurkowania. Jest to jednak przekonanie nie do końca uprawnione. Należy podkreślić, że medycyna hiperbaryczna to dwa duże działy:

• fizjopatologia nurkowania: czyli wpływ podwyższonego ciśnienia na organizm nurka (człowieka) oraz szeroko rozumiana teoria dekompresji
• terapia hiperbaryczna: specyficzny rodzaj leczenia z wykorzystaniem tlenu hiperbarycznego i sztucznych mieszanin oddechowych

Początek nowoczesnej ery terapii hiperbarycznej to rok 1959, kiedy to Boerema udowodnił możliwość przeżycia organizmu pozbawionego hemoglobiny w warunkach hiperbarii tlenowej dzięki, możliwości fizycznego rozpuszczenia tlenu w surowicy krwi, w ilości wystarczającej dla pokrycia bieżącego zapotrzebowania tlenowego. Stworzyło to ogromne możliwości zastosowania tego sposobu leczenia we współczesnej medycynie od zakażeń bakteriami beztlenowymi do leczenia popromiennego uszkodzenia tkanek.

<< Powrót do listy wykładów